این پلیمر برای اولین بار در سال 1956 توسط شرکت دوپونت به صورت تجاری تولید و با نام دل رین به بازار عرضه شد. این ماده به دلیل خصوصیاتی که دارد در مواردی می تواند جایگزین فلزات غیر آهنی شود.

مزایا:

این ماده دارای مقاومت سایش بسیار زیادی است و از استحکام خوبی هم برخوردار است (به همین دلیل به فلزات شباهت دارد)، تحمل حرارتی بالا (در 80 درجه سلسیوس مدت طولانی و در 120 درجه سلسیوس مدت کوتاهی بدون آسیب می مانند)، ضریب اصطکاک پائین، خواص الکتریکی خوب، جذب آب کم، دارای خاصیت الاستیسیته است.

معایب:

متصاعد کردن گاز سمی در صورت حرارت دادن بیشتر از دمای ذوب، حرارت بالا سبب بد رنگ شدن آن نیز می شود، مقاومت کم در برابر اسید ها و باز ها و عوامل اکسیدکننده، نور خورشید بر آن تأثیر منفی دارد.